Eigen tempo? Echt niet. Jij zult mee moeten gaan met ‘de maatschappij’. Het moordende tempo van doen, actie, en vooral MOETEN. Rennen en vliegen om de trein te halen, in een driedubbele spagaat je kinderen wegbrengen naar een fluitconcert, prutrace of cupcake workshop, en natuurlijk niet te vergeten het onderhouden van je duurzaam opgebouwde sociale netwerk, naast je drukke baan en ontplofte huishouden.

En dat, terwijl jij eigenlijk helemaal niet zo van ‘druk, druk, druk’ houdt. Het liefst nestel jij je lekker ín de bank op woensdagmiddag, met een dekentje, tijdschrift en een kop dampende verse kruidenthee. Genietend van je kinderen die zich heerlijk zitten te vermaken met een bonk klei of zijn verzonken in een serieus rollenspel waarbij het ‘echte leven’ dramatisch goed wordt nagespeeld… Een soapserie zou er een puntje aan kunnen zuigen.

Maar stop maar. Dat is utopie. Een zeer onwaarschijnlijk, nooit haalbaar droomscenario dat alleen is weggelegd voor de enkele dames onder ons die er financieel zo warmpjes bij zitten dat ze niet eens hóeven te werken en dagelijks op de bank kunnen zitten met rijk gevulde bonbons, een heel ‘happy’ magazine op schoot en een au-pair die voor de kindjes zorgt.

Nee. Helaas geen tijd voor jouw ‘eigen tempo’. Deal with it, get a life. Wake up.

Over wakker worden gesproken. Het is exact de droom (of noem het een nachtmerrie) van hard werken waarin we leven anno nu. Maar ik ontmoet vooral de vrouwen die zo ‘hard op zoek zijn naar rust’. Vrouwen die het gevoel hebben dat ze hun identiteit kwijt zijn, en vooral, zichzelf ergens, diep vanbinnen, structureel afwijzen. Zichzelf afwijzen op hun eigenheid. Want ze trekken hun mond niet open, trekken geen grenzen, en slaan zichzelf herhaaldelijk met de symbolische zweep.

Rust is onderdeel van wie je bent, dat zit in elke vrouw (maar ook de man). Rust zit in iedereen. Naast al je andere mooie eigenschappen en eigenaardigheden is rust jouw veilige haven. Jouw baken, jouw draagvlak. De plek van waaruit je kunt ZIJN.

Voor mij is vertragen een vanzelfsprekendheid. Het volledig (ZONDER SCHULDGEVOEL) kunnen ontspannen, terwijl de overvolle wasmand mij boos aankijkt en ik vrolijk terug lach, mijn auto een groene kliko is geworden en ik de telefoon rustig kan wegleggen met nog 86 ongeopende berichtjes van de turnclub. Lekker belangrijk.

Jouw gedrag en de druk(te) die je ervaart in je leven, zijn het gevolg van je gedachten en overtuigingen. En díe zijn dus mega interessant om te onderzoeken. Wat maakt dat jij je zo over de kop werkt, wat zorgt ervoor dat jij met een schuldgevoel nog geen drie minuten rustig op je gat kan zitten, en vooral, wat houdt je tegen om hier een verandering in aan te brengen?! Hoe lang ga jij nog door zo?! Wil je het anders? Kom dan in actie!

Miranda