Daar ging ie. Met de snelheid van het licht en de souplesse van een ballerina in Tarzan kostuum baande hij zich een weg over het parcours. En ik stond naar adem te happen in de frisse berglucht van Karinthië. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen?!

Hoog boven de grond en naast mij een dochter die net zo groen en geel zag als ik, ontstond er een complete hysterie in mijn hoofd. Wat als hij vergeet zich te zekeren op die cruciale momenten waar je even ‘los’ bent?! En dat parcours was ook nog eens zwaarder dan ik dacht. Zet me in de meest spectaculaire achtbaan en ik gil het uit van plezier, dus waarom dan niet in een klimpark?! En met mijn wekelijkse shot aan bootcamp en yoga moet het qua conditie en spierkracht ook wel lukken dacht ik. Appeltje eitje.

Eén klein dingetje had ik echter over het hoofd gezien. Het was kleine Tarzan…Hoe panisch kun je worden?! Het leek me toch echt een geweldige gezinsactiviteit. Samen met mijn oudste dochter en zoon van net 8 jaar het klimparcours volgen. En Luca was precies groot genoeg voor het moeilijke parcours op grote hoogte. Mooi.

Maar toen gebeurde iets waar ik totaal niet op gerekend had. Na de nodige instructies klommen we ons een weg omhoog naar het spinnenweb dat ‘kletterpark’ heet. En terwijl ik druk bezig was in een touwengevecht, mij in veiligheid bracht en mijn dochter gerust stelde, ontpopte Luca zich als een ware tarzan. ‘Kijk mam’, terwijl ik ondertussen ‘klikkerdeklikkerdeklik’ hoor, ‘ik kan het hoor. Ik ga alvast verder!’ En mijn ‘NEE!’ veroorzaakte haast een lawine in de eeuwige sneeuwtoppen van Oostenrijk.

Nooit gedacht dat ik nog eens wijdbeens zou knuffelen met een wijnton op 12 meter hoogte. Wie red mij hieruit dacht ik nog?! En wie, oh wie, in hemelsnaam, houdt mijn zoon in toom?! In mijn ooghoeken zie ik hem gaan, inmiddels meters verder met een grote grijns op zijn gezicht. Maar wat was nou toch mijn punt? Wat maakte ik mij nou zo druk? Daar, tussen die immense bergen, realiseerde ik het mij ineens.

Je kinderen groeien op en daar waar je ze de eerste jaren nog veilig in je armen koestert, is dan ineens het proces van loslaten letterlijk voelbaar. Touwen die als een navelstreng worden doorgeknipt en je kind zijn eigen weg kiest. Op zijn eigen tempo en vanuit eigen vrije wil en onbevangenheid. Weg controle. Dat was nog het ergste natuurlijk. Ergens zat ze nog verstopt. Die hysterische controlfreak in mij. Ik dacht dat ik haar al lang had uitgezwaaid, maar toch zat ze nog ergens in een hoekje ondergedoken om vervolgens keihard toe te slaan op deze zonnige zondag in Augustus.

Werkelijk, ik heb het bijna in mijn broek gedaan van angst. Alle doemscenario’s van een ter pletter vallende Tarzan, mijn zoon. Mijn zoon! Loslaten makkelijk? Hou op. Het is misschien wel het moeilijkste wat ons als mens te doen staat. Want wie denkt dat we zekerheden hebben en controle kunnen uitoefenen, komt er vroeg of laat achter dat dit een grote illusie is. Het leven vraagt juist overgave en vertrouwen. Meegaan in de flow en ontvankelijk zijn voor wat de liefde ons brengt. Dat is een basis van niet-weten en onzekerheden. Loslaten is vooral eerst toelaten. Je angsten, teleurstellingen, frustraties…Er mee Zijn. Ze mogen voelen…En dan ontstaat er ruimte. Kun je loslaten. Als je durft.

‘Mam, wat was het leuk hè? O ja, daarboven bij die ton heb ik wel een klein beetje in mij broek geplast hoor. Daar was het best wel eng!’

Miranda Thoma

www.hartvoluit.nl